O    telefonema

Faltavam    vinte    minutos    para    Pedro    chegar    e    eu    ainda    não    tinha    decidido    o    que    vestir.    Não    saber aonde    iríamos    não    ajudava    muito,    e    eu    já    estava    ficando    impaciente    com    aquilo.    Olhei    para    o closet    enorme,    com    roupas    separadas    por    tonalidade    e    estilo.    Resolvi,    enfim,    escolher    algo    que, mesmo    básico,    seria    elegante    em    qualquer    ocasião.    Um    vestido    preto    Chanel    curto    e    justo,    com apliques    de    pedraria    na    mesma    cor    no    decote    frente    única.    Completei    o    look    com    sandália    alta preta    com    detalhes    prata    e    bolsa    de    mão    prata    também. Me    olhei    no    espelho,    aprovando    o    look,    não    antes    de    reprovar    o    fato    de    minha    barriga continuar    enorme,    mesmo    com    minha    nova    dieta    líquida    à    base    de    chá    e    álcool.    Meu    manequim tinha    subido    de    36    para    38    em    apenas    um    mês,    e    eu    não    conseguia    entender    o    motivo.

 Pedro    chegou    na    hora    marcada.    Ele    sabia    que    eu    não    tolerava    atrasos,    e    não    arriscou    levar    a porta    na    cara    por    causa    disso.    Quando    me    viu    descendo    as    escadas,    soltou    um    assobio.

— Pode    me    falar:    eu    morri,    estou    no    paraíso    e    você    é    o    anjo    responsável    por    me    receber    — brincou,    me    olhando    dos    pés    à    cabeça,    se    demorando    um    pouco    mais    no    decote.

— Você    acha    mesmo    que    quando    morrer    vai    para    o    céu?    —    perguntei,    desviando    do    abraço que    ele    já    se    preparava    para    me    dar.    —    Sua    passagem    lá    pra    baixo    já    está    comprada,    querido.

— Quer    saber?    Acho    melhor    mesmo    ir    lá    pra    baixo.    Deve    ser    muito    mais    divertido.    —    Me puxou    à    força,    me    envolvendo    em    seus    braços    e    passando    o    nariz    pelo    meu    pescoço.    — Se    você quiser,    nós    podemos    nos    divertir    agora.

  Meu    celular    tocou,    me    dando    a    oportunidade    perfeita    para    fugir    de    sua    investida.    Me    soltei    do abraço    de    Pedro    e    corri    para    atender.    Era    Fernanda.

— Dul,    é    a    Fê.    Que    bom    que    você    ainda    está    em    casa,    amiga.    Eu    PRECISO    falar    com    você!!!    — Pelo    tom    de    voz,    percebi    que    Fernanda    estava    alegrinha.    Com    certeza    tinha    bebido.  —  Acabei    de chegar    em    casa,    e    adivinha    quem    me    trouxe.    —    Fez    uma    pausa    dramática,    esperando    que    eu tentasse    mesmo    adivinhar.

— Não    sei.    O    papa?    Ou    será    que    foi    o    presidente    da    República?    —    perguntei,    impaciente, querendo    terminar    a    ligação.

—  Foi    o    gato    do  Christopher.    Amiga,    aquele    cara    é    tudodebom.com!    Passei    a    tarde    toda    com    ele. Pena    que    a    gente    não    estava    sozinho...    Eu    queria    me    esbaldar    naquele    corpinho    delicioso,    mas foi    uma    tarde    maravilhosa    —    ela    disse,    entre    gritinhos    de    adolescente    e    suspiros    de    garota apaixonadinha.    —    Sabia    que    ele    toca    em    uma    banda    na    faculdade?    E    digo    mais:    ele    ensina alguns    alunos    a    tocar    instrumentos    depois    das    aulas.    Você    precisa    ir    comigo    amanhã,    amiga.    Ele arrasa!

— Taí    uma    coisa    que    eu    não    perderia    por    nada    neste    mundo:    passar    uma    tarde    inteira sentada    ouvindo    aquele    vândalo    tocar.    Nossa,    como    eu    pude    viver    esses    anos    todos    sem    essa experiência    cósmica?!    —    comentei,    no    tom    mais    sarcástico    e    desinteressado    que    consegui.

— Credo,  Dul.    Custa    ser    um    pouquinho    mais    solidária    com    a    minha    felicidade?    Mas    não importa,    vai    comigo.    Mesmo    porque    ele,    por    algum    motivo,    me    fez    prometer    que    levaria    você    no próximo    ensaio.    —    Senti    um    certo    descontentamento    na    voz    de    Fernanda.    —    Enfim,    você    vai comigo    e    pronto,    nem    que    seja    pra    ajudar    esta    sua    amiguinha    a    dar    uns    pegas    naquele    gato.

— Ok,    Fernanda.    Eu    faço    qualquer    coisa    pra    você    ser    feliz    —    eu    disse,    irônica.    —    Agora    deixa eu    desligar,    que    o    Pedro    está    aqui    impaciente    e    apontando    pro    relógio.    Nós    estamos    atrasados    pra não    sei    o    quê.

—  Vai,    gata.    Arrasa    o    coração    desse    cara    e    aproveita.    Faça    tudo    que    eu    faria    e,    pra    variar, divirta-se.    Beijo!    —    Ela    soltou    uma    risada    e    desligou.

— Até    que    enfim.    Pensei    que    vocês    nunca    mais    parariam    de    falar.    Vamos    que    estamos    em cima    da    hora.    —    Pedro    me    pegou    pela    mão    e    me    puxou    em    direção    à    porta.

  Algo    no    comportamento    dele    me    incomodava:    sempre    que    estava    impaciente    ou    se    sentia contrariado,    agia    de    forma    agressiva.    Lembro    que    logo    no    começo,    quando    Pedro    me    cercava insistentemente,    louco    para    me    conquistar,    em    uma    das    inúmeras    vezes    que    o    rejeitei,    ele    apertou meu    braço    um    pouco    mais    forte,    o    que    me    rendeu    uma    marca    de    três    dedos    por    uma    semana.    Ele se    desculpou    logo    em    seguida,    dizendo    que    às    vezes    não    media    a    própria    força    e    que    era    culpa    do treinamento    novo    na    academia.    Acabei    desculpando    a    grosseria,    que    afinal    não    tinha    sido    nada de    mais,    mas    nos    últimos    tempos    esse    comportamento    estava    cada    vez    mais    frequente.    E,    para falar    a    verdade,    me    incomodava    muito    a    forma    como    ele    me    puxava    e    segurava    nesses momentos.

—Aonde    vamos?    —    perguntei,    depois    de    alguns    minutos    dentro    do    carro    dele.

— Ao    Le    Eiffel.    A    minha    mãe    conseguiu    fazer    uma    reserva    especial    pra    mim.    Ela    é    amiga    de um    dos    donos    e,    depois    de    eu    encher    o    saco    dela    por    dias,    acabou    pedindo    esse    favorzinho    pra ele.    —    Pedro    se    virou    para    mim    e    continuou:    —    Pode    falar,    estourei    dessa    vez,    né?    Eu    sou    demais!

— Você    é    demais!    —    elogiei,    em    falso    tom    de    aprovação,    e    voltei    a    olhar    pela    janela.    Que ótimo.    Um    restaurante    justo    agora,    quando    eu    estava    no    meio    de    uma    crise    por    causa    do    meu aumento    absurdo    de    peso.

—Você    sabe    como    é    difícil    conseguir    uma    reserva    lá,    não    sabe?    Que    o    normal    é    demorar    uns quatro    meses    pra    conseguir.    Eu    consegui    em    uma    semana    —    Pedro    explicou,    parecendo decepcionado    com    minha    falta    de    entusiasmo.

—Eu    sei.    É    que    eu    tô    tentando    perder    alguns    quilos.    A    audição    para    minha    transferência    está chegando    e    estou    parecendo    uma    baleia    encalhada    de    collant.    Não    posso    sair    da    dieta.

—Gata,    você    é    muuuito    gostosa.    Tá    com    tudo    no    lugar    certo.    É    perfeita...    Eu    já    falei    que    você é    muito    gostosa?    —    repetiu,    me    medindo    com    o    olhar    depravado.

—A    sua    opinião    não    conta,    Pedro    —    repliquei,    tirando    a    mão    dele    de    cima    da    minha    perna. —    Pra    você,    basta    ter    peito    e    bunda    que    já    é    gostosa.

—Não    é    bem    assim.    Pra    mim,    basta    ter    os    seus    peitos    e    a    sua    bunda    —    finalizou,    dando    uma piscadinha    e    voltando    a    colocar    as    mãos    no    volante.

 Depois    de    uns    trinta    minutos    de    trânsito,    chegamos    ao    restaurante.    A    fachada    de    vidro    escuro deixava    à    mostra    uma    escadaria.    A    iluminação    fraca    dava    um    clima    romântico    ao    local,    e    os móveis    e    a    decoração    clean    completavam    o    ambiente    requintado.    No    primeiro    andar,    em    uma espécie    de    sacada    com    uma    vista    linda,    as    pessoas    esperavam    em    mesinhas    para    entrar    no restaurante. Assim    que    chegamos,    Pedro    falou    com    a    hostess,    e    pouco    tempo    depois    já    estavam    nos encaminhando    para    uma    mesa    no    melhor    lugar    do    restaurante,    ao    lado    de    uma    janela    que    tinha

como    vista    um    jardim    de    inverno    com    muitas    flores    e    velas    penduradas    em    potinhos    de    vidro. Após    minutos    intermináveis    de    discussão    sobre    o    que    eu    deveria    ou    não    experimentar,    acabei pedindo    uma    salada    verde    com    salmão    grelhado    e    tomando    três    taças    do    champanhe    mais    caro do    cardápio    e    dois    sex    on    the    beach,    meu    drinque    favorito.    Conforme    o    tempo    passava,    a    agonia começava    a    tomar    conta    de    mim. Sempre    que    como    alguma    coisa    fora    da    “dieta    da    vez”,    cresce    em    mim    um    desespero.    Eu imagino    toda    aquela    comida    tomando    conta    do    meu    corpo;    chego    a    senti-la    se    transformando em    gordura.    

  Me    vejo    em    uma    guerra    na    qual    o    meu    corpo    e    eu    estamos    em    lados    diferentes    no campo    de    batalha.    “Nunca    vi    uma    bailarina    gorda”,    “Se    uma    bailarina    quer    ter    sucesso,    tem    que ter    corpo    de    bailarina”    —    essas    eram    as    frases    preferidas    da    minha    primeira    professora    de    balé,    e, desde    que    decidi    que    seria    uma    profissional    da    dança,    vivo    de    dieta.    Na    internet,    participo    de vários    grupos    de    pessoas    que,    assim    como    eu,    estão    em    busca    de    um    método    eficaz    para    perder peso    rápido. O    preço    a    pagar    pela    alimentação    restrita    e    as    muitas    horas    de    jejum    é    uma    dor    constante    no estômago    e    uma    gastrite    crônica,    que    minha    mãe    acredita    ser    culpa    do    estresse.    Mais    uma    vez dona    Regina    se    mostra    uma    mãe    atenciosa    e    que    conhece    a    filha    que    tem... Não    me    importo    com    as    dores,    não    me    importo    com    o    preço    que    pago.    Quero    ser    uma bailarina    de    sucesso,    quero    ir    para    a    Juilliard,    quero    ser    a    primeira    bailarina  Brasileira reconhecida como    a    melhor    do    mundo.    Eu    quero    o    mundo,    e    vou    fazer    o    que    for    preciso    para    conseguir.

  Tomei    mais    uma    taça    de    champanhe,    de    um    gole    só.    A    raiva    por    fugir    da    dieta    estava    tomando conta    de    mim.

—  Você    fala    tanto    que    quer    manter    a    forma,    mas    sabia    que    bebida    alcoólica    pode    ser    mais calórica    que    comida,    minha    gostosa?    —    perguntou    o    garoto,    já    alterado    por    causa    dos    três    copos de    uísque    que    tinha    tomado.

— O    que    você    é    agora?    Locutor    do    Discovery    Channel?    Não    enche    o    saco    —    resmunguei, sentindo    que    já    estava    alta.    —    Pelo    que    eu    sei,    você    não    é    nenhum    adepto    da    sobriedade.

—Sobriedade?    O    que    é    isso?    Uma    marca    de    chinelo    para    velhinhos?    —    perguntou,    em    tom irônico,    depois    de    um    longo    gole    no    líquido    âmbar    que    estava    no    copo.

—Ai,    quer    saber,    Pedro?    Tô    cansada.    Pede    a    conta    e    me    leva    pra    casa,    por    favor.    Preciso dormir    pra    acordar    cedo    amanhã    e    treinar    —    pedi,    já    me    levantando    da    mesa    e    seguindo    em direção    à    saída. Tomada    por    uma    necessidade    insuportável    de    ar    puro,    abri    a    porta    e    senti    uma    rajada    de vento    frio    me    atingir.  

   Inspirei    como    se    fosse    a    última    vez    que    poderia    respirar    e    senti    a    bile    tomar conta    da    garganta.    O    gosto    amargo    invadiu    minha    boca,    e    eu    precisei    usar    todo    o    meu autocontrole    para    não    vomitar.    Precisava    sair    dali.    Precisava    da    minha    cama. Alguns    minutos    depois,    Pedro    apareceu    contrariado,    resmungando    por    eu    tê-lo    deixado sozinho    na    mesa.    Reclamou    durante    todo    o    trajeto    até    minha    casa,    falando    que    foi    difícil conseguir    uma    reserva    naquele    restaurante    e    como    eu    era    ingrata    por    não    dar    valor    a    seu “esforço”. Depois    de    minutos    intermináveis    de    reclamações,    em    que    não    me    dei    o    trabalho    de    prestar atenção,    e    de    tentativas    frustradas    de    me    levar    para    a    cama,    ele    me    deixou    em    casa    e    finalmente pude    ter    a    paz    de    que    eu    tanto    precisava.

Oii, esse capitulo era para ter saido a tempo kkk mas meu PC ta uma merda e fica desligando. Não sei o que esta acontecendo, mas espero que ele so esteja em um de seus dias "ruins". Por que se meu pc morrer eu morro junto kkk brincadeira hehehe.

Enfim, se der posto outro depois, editei esse pelo celular. 

Beijinhos ate...