A  proposta

   Ficamos    conversando    no    terraço    por    mais    de    uma    hora.    Respondi    a    todas    as    perguntas    de    Christopher. Para    falar    a    verdade,    nenhuma    delas    era    tão    indiscreta    assim.    Quer    dizer,    nada    que    meus    amigos não    soubessem.    

  Imóvel    em    sua    poltrona,    ele    prestava    tanta    atenção    às    minhas    palavras    que    mal piscava. Quando    percebi    que    ele    nunca    iria    me    interromper,    continuei    a    falar,    e    falar,    e    falar.    Depois de    alguns    minutos    eu    já    tinha    me    reclinado    na    poltrona    e    prendido    o    cabelo    em    um    rabo    alto. Fiquei    encarando    o    céu,    como    se    estivesse    na    sala    de    um    terapeuta.    Contei    tudo    a    ele,    até    mesmo sobre    meu    pai.    Ou    quase    tudo. Contei    que    minha    mãe    engravidou    muito    nova,    um    pouco    depois    de    se    formar.    Ela    e    meu    pai se    conheceram    na    faculdade,    faziam    parte    da    mesma    turma    no    curso    de    medicina.    Se    casaram    às pressas    depois    da    formatura    e    foram    morar    com    meus    avós    maternos    em    Sorocaba.    Dois    meses antes    de    eu    nascer,    meu    pai    morreu    em    um    acidente    de    moto.    Minha    avó    disse    uma    vez    que    a morte    do    meu    pai    devastou    minha    mãe,    e    que,    depois    de    chorar    muito,    Regina    resolveu mergulhar    de    cabeça    no    trabalho.    Vovó    pensou    que,    depois    que    eu    nascesse,    minha    mãe    voltaria a    ser    a    garota    alegre    e    cheia    de    vida    de    antes    da    tragédia,    mas    isso    nunca    aconteceu.    Pelo    menos eu    nunca    vi.

  Contei    sobre    meu    relacionamento    conturbado    com    Regina,    falei    que    tive    que    aprender    a    me virar    sozinha.    Quando    finalmente    parei    de    falar,   Christopher   se    limitou    a    suspirar.

—Ok...    Tem    mais    coisa    do    que    eu    imaginava.    E    é    uma    surpresa    também    —    ele    falou,    depois de    um    tempo.    —    Mas    uma    coisa    eu    tenho    que    dizer.    —    Me    virei    para    ele,    esperando    que continuasse.    —    Fico    feliz    por    não    ser    o    único    com    problemas    com    bicicletas.    Eu    sou    péssimo nisso!

  Meu    queixo    caiu.    Tá,    eu    não    sabia    andar    de    bicicleta,    mas    foi    só    isso    que    ele    absorveu    do    que eu    falei?    Não    era    possível!    Levantei,    irritada,    pegando    a    bolsa    e    indo    em    direção    à    porta    para descer    a    escada    de    incêndio.    Como    pude    ser    idiota    a    ponto    de    acreditar    que    podia    contar    tudo para    ele?    Eu    tinha    conhecido    o    garoto    havia    pouco    mais    de    um    mês,    e    aquele    foi    o    único    dia    em que    não    brigamos.

  Antes    que    eu    me    afastasse    mais    do    que    dez    metros,    ele    correu    até    mim,    parando    à    minha frente    e    me    segurando    pelos    ombros.

—Desculpa!    Desculpa!    Eu    não    devia    ter    dito    aquilo    de    primeira.    Desculpa.

  Eu    o    fuzilei    com    o    olhar.    Um    pedido    de    desculpas    não    me    faria    sentir    melhor    nem    em    mil anos.    Esperava    que    ele    tivesse    mais    a    dizer.    Vendo    que    não    diria    mais    nada,    minha    irritação cresceu    ainda    mais.    Ele    tinha    dito    que    iria    me    ajudar!    Simplesmente    ouvir    não    mudaria    minha vida.    Perguntei,    sarcástica:

—Qual    é    o    plano    milagroso,    dr. Christopher?    Tem    algum    em    mente    ou    o    meu    caso    é    difícil demais    pra    ser    resolvido?

—Tenho    algo    em    mente,    sim    —    ele    replicou,    abrindo    um    sorriso    radiante.    —    Mas    isso    não quer    dizer    que    eu    vou    te    contar    qual    é.    Se    eu    contar,    não    tem    graça.

—Ah,    nã...

—Ah,    ah,    ah!    —    Ele    colocou    um    dedo    na    frente    dos    meus    lábios,    me    impedindo    de    começar a    reclamar.    —    Você    escolheu    confiar    em    mim,    não    foi?    Então    vai    fazer    tudo    o    que    eu    pedir.

—Começando    pelo    quê?    —    perguntei.    Não    que    eu    realmente    acreditasse    que    aquilo    iria    dar certo,    mas    gostaria    de    vê-lo    tentando.

—Você    vai    ficar    comigo    —    concluiu.    Antes    que    eu    pudesse    abrir    a    boca    para    berrar    um gigantesco    “NÃO!”,    continuou:    —    Não    nesse    sentido.    Estou    querendo    dizer    que    você    vai    ser    a minha    sombra    no    próximo    semestre.

—Semestre?!

—Me    deixa    terminar.    Isso,    um    semestre.    Você    vai    comigo    aonde    eu    for,    e    vai    andar    com quem    eu    andar.    Isso    vai    te    ajudar    a    enxergar    que    a    vida    não    é    só    o    que    você    acha    que    ela    é.    Se você    não    vir    nenhum    resultado    dentro    do    próximo    mês,    te    libero    do    acordo.    Ok?

   Pensei    na    proposta    por    alguns    segundos,    até    me    tocar    que    era    absurda.    Eu    precisava    treinar para    a    Juilliard,    me    concentrar    nas    notas    e    cuidar    da    minha    vida.    Não    tinha    tempo    para    ficar seguindo    o    garoto    de    um    lado    para    o    outro    feito    um    cachorrinho.    Não.    Seria    demais    para    mim.

—Eu    tenho    mais    o    que    fazer    —    respondi,    me    livrando    de    seu    aperto    e    me    virando    mais    uma vez    na    direção    da    saída.

—Espera!    Espera!    —    Ele    veio    atrás    de    mim.

  Fechei    os    olhos,    respirando    fundo.    Deus,    dai-me    paciência.    Continuei    de    costas,    imóvel, esperando    que    Christopher    começasse    a    implorar    ou    seja    lá    o    que    fosse    fazer.

—Me    dá    dois    meses,    então!    Só    dois    meses    do    seu    tempo.    No    final,    você    me    leva    para    onde quiser.    Pode    jogar    na    minha    cara    que    nada    do    que    eu    fiz    deu    certo    e    me    mostrar    como    a    sua    vida é    legal    e    a    minha    é    uma    merda.    Pode    jogar    ovo    em    mim,    tirar    foto    e    postar    onde    quiser.    E    se quiser    pode    me    marcar!    Mas...    por    favor.    Dois    meses.    —    Continuei    em    silêncio.

    Ele    estava começando    a    falar    a    minha    língua.    Agora    eu    estava    vendo    a    parte    positiva    daquilo    tudo.    Mas faltava    uma    coisa...    

—E    eu    te    dou    tempo    pra    ensaiar.    Te    trago    de    volta    seis    horas    em    ponto.    Todo dia.

—Acho    que    não.    Obrigada    mesmo    —    falei,    sem    me    virar    para    ele,    testando    se    conseguia    tirar mais    alguma    coisa    do    acordo.

—Cinco!    Cinco    horas!    É    a    minha    última    proposta.

  Parei    mais    uma    vez,    me    mantendo    de    costas    para    que    ele    não    pudesse    ver    o    sorriso    de satisfação    que    havia    aparecido    em    meu    rosto.    Tive    que    me    controlar    um    pouco    para    que,    quando voltasse    a    olhar    para   Christopher,    estivesse    com    uma    expressão    severa.

—Me    parece    bem    confiante    em    seu    plano    —    comentei.    —    Você    acha    que    pode    mudar    o significado    da    minha    vida    em    apenas    dois    meses?

—Eu    tenho    certeza    disso    —    ele    respondeu,    se    aproximando,    visivelmente    aliviado.    — Certeza    absoluta.    Então...    fechado?    —    Estendeu    a    mão    na    minha    direção,    levantando    a sobrancelha    que    tinha    a    cicatriz.

—Fechado.

  Apertei    a    mão    dele,    selando    nosso    acordo.    A    partir    daquele    dia,    Christopher   teria    todos    os segundos    do    meu    tempo    (ou    quase    todos),    e,    se    conseguisse    realmente    me    fazer    acreditar    que    a

vida    não    era    o    que    eu    pensava    ser,    então    eu    estaria    “salva”.    Se    cumprisse    a    promessa,    aquele rapaz    com    certeza    seria    capaz    de    qualquer    milagre.