O    impensável

   Foi    minha    mãe    quem    me    levou    para    a    faculdade    no    dia    seguinte,    apesar    de    todos    os    meus protestos.    Quanto    menos    tempo    passasse    com    ela,    melhor    eu    me    sentia.    Suas    tentativas    de    puxar assunto    durante    o    percurso    me    deram    vontade    de    pular    pela    janela    do    carro.    Mas    agora    eu    estava bem.    Ela    havia    ido    embora    e    eu    estava,    finalmente,    sozinha    mais    uma    vez.

  Na    entrada    do    campus,    rezei    para    que    ninguém    viesse    me    encher    o    saco.    É    óbvio    que    minhas preces    não    foram    atendidas:  Christopher    me    esperava,    de    braços    cruzados,    encostado    na    parede.    Vestia uma    camiseta    azul,    uma    jaqueta    de    moletom    cinza-escuro,    jeans,    os    All    Stars    surrados    de    sempre e,    como    de    praxe,    um    dos    vários    cachecóis    vermelhos    que    tinha. Se    aproximou    quando    me    viu,    apesar    da    minha    tentativa    frustrada    de    passar    por    ele    sem    ser notada.    Ainda    tínhamos    alguns    minutos    antes    do    início    da    aula,    e,    naquele    caso,    eu    não    tinha muita    certeza    se    isso    era    bom    ou    ruim.

  Antes    que    eu    pudesse    correr    para    a    sala,    ele    entrou    na    minha    frente,    sorrindo    de    um    jeito malicioso.    Cruzei    os    braços,    encarando-o    em    silêncio    e    com    as    sobrancelhas    levantadas enquanto    esperava    ouvir    o    que    tinha    para    me    dizer.    Como    ele    ficou    tempo    demais    em    silêncio, apenas    me    encarando,    perguntei:

—Tem    algo    pra    dizer,    ou    vai    ficar    aí    o    dia    inteiro    me    encarando    feito    um    idiota?

—Hum,    acordou    de    bom    humor    hoje,   Srta. Savinon    —    disse,    abrindo    ainda    mais    o    sorriso antes    de    continuar.    —    Hoje    o    nosso    acordo    começa    a    valer,    e    quero    te    lembrar    de    que    uma    parte do    combinado    era    você    ir    aonde    eu    fosse    e    ficar    com    quem    eu    ficasse.

  Me    limitei    a    andar    para    longe    dele    em    silêncio,    esbarrando    com    força    em    seu    ombro    ao entrar    na    sala.    Não    era    um    bom    dia    para    alguém    me    encher    o    saco. As    aulas    do    dia    eram    teóricas    e    passaram    lentamente    até    o    primeiro    intervalo.    A    cada    vez    que eu    olhava    no    relógio,    haviam    se    passado    poucos    minutos. Uma    tortura,    mas    o    que    eu    podia    fazer? O    meu    futuro    dependia    daquilo.    E    da    resposta    ao    vídeo    de    audição    para    a    Juilliard.

  Quando    o    sinal    finalmente    tocou,    fui    a    primeira    a    levantar    e    disparar    para    fora.    Estava passando    pela    porta    quando    avistei    Christopher,    o    único    aluno    no    corredor,    encostado    em    um    dos armários    azuis    de    metal    perto    da    entrada.    Suas    mãos    estavam    nos    bolsos    da    jaqueta. Parei    à    sua    frente    e    cruzei    os    braços,    suspirando.    Perguntei,    antes    que    ele    tivesse    qualquer chance    de    falar    besteira    ou    algo    do    tipo:

—Qual    é    o    plano?

—Vem    comigo    —    foi    o    que    ele    respondeu,    desencostando    dos    armários    e    começando    a caminhar    para    o    fim    do    corredor. Segui-o    sem    protestar.    Ainda    não    tinha    motivo    nenhum    para    fazer    isso,    né?    Pois    bem...    então eu    fui.

  Christopher  me    guiou    até    o    lado    de    fora    da    faculdade,    onde    diversas    muretas    cercavam    os pequenos    jardins    que    rodeavam    o    terreno.    A    grama    estava    seca,    e    não    havia    sinal    de    flor    alguma. Quando    vi    que    ele    estava    perto    demais    de    um    grupo    cuja    proximidade    faria    meu    status    naquele lugar    cair    consideravelmente,    parei.    E    ele    percebeu. Christopher   se    virou    para    mim,    me    encarando    de    um    jeito    desafiador    enquanto    eu    sentia    o estômago    começar    a    revirar.    Me    lembrava    de    tê-lo    visto    andando    com    aquelas    pessoas    antes,    mas nunca    imaginei    que    me    faria    chegar    perto    delas.    Aleijados,    obesos    e    sem    nenhum    senso    de moda?    Não.    Aquilo    era    demais    para    mim.    Ninguém    falava    com    aquelas    aberrações.

—Não.    Isso    não.    —    Balancei    a    cabeça.    Ainda    não    haviam    notado    nossa    presença.   — Você    só pode    estar    brincando    comigo.

— Temos    um    acordo,    não    temos?    É    só    por    um    tempo.    Além    disso,    qual    é    o    problema?    São pessoas.    Pessoas    como    eu    e    você,    de    carne    e    osso.

—Não    são    pessoas.    São...    mutações    da    natureza.    Anormais.    Não    vou    chegar    perto    d...

—Ei!    —    disse,    antes    que    eu    pudesse    terminar.    —    Eles    não    têm    nada    contagioso.    E    não    são mutações.    —    Se    aproximou,    colocando    um    dos    braços    por    cima    dos    meus    ombros    e    praticamente me    arrastando    para    perto    daquela    gente.    —    Você    vai    ver.

  Paramos    em    frente    ao    grupo,    e    Christopher    manteve    o    braço    onde    estava,    praticamente    me segurando    para    que    eu    não    fugisse.    Senti    o    estômago    revirar.    Estávamos    perto    demais.    Perto demais. Eram    quatro.    O    primeiro    era    um    cara    exageradamente    gordo,    com    o    cabelo    castanho-claro mal    cortado    e    olhos    escuros.    Suava    feito    um    porco,    ainda    que    o    dia    não    estivesse    quente,    e segurava    um    lenço    para    secar    o    suor    da    testa.    A    segunda    era    uma    garota    magrela    com    roupas    de roqueira    gótica    e    o    cabelo    sujo    e    escorrido    tingido    de    preto.    O    penteado    dela    era    estranho,    com presilhas    e    grampos    à    mostra.    Nós    a    chamávamos    de    Carrie    na    faculdade.    Carrie,    a    estranha. A    terceira,    também    uma    garota,    era    a    mais    normal    dali.    Era    até    bonita,    com    seu    cabelo    loiro comprido    e    cacheado    e    olhos    cor    de    esmeralda.    Sardas    cobriam    o    rosto    inteiro,    e    as    curvas estavam    no    lugar    certo.    Eu    poderia    ser    amiga    dela    se    não    fosse    outra    das    mutações    da    natureza. Apesar    do    aparelho    auditivo,    que    dava    para    ver    quando    se    chegava    perto,    eu    sabia    que    ela    não ouvia    nada,    e    a    voz    fanha    chegava    a    me    dar    agonia.    Eu    já    tinha    visto   Christopher   conversar    com    ela em    linguagem    de    sinais.    Os    dois    pareciam    ser    grandes    amigos. A    última...    pessoa    era    um    cara    de    cadeira    de    rodas.  O    cabelo    era    raspado    quase    completamente,    e    ele    usava    óculos    de    aro    metálico    acima    do nariz    longo    e    reto.

  Eles    pararam    de    conversar,    nos    encarando,    e    sorriram    para    mim    em    expectativa,    como    se esperassem    que    eu    dissesse    algo.    Apenas    engoli    em    seco    e    me    mantive    em    silêncio.

—Ok.    Já    que    ninguém    vai    se    apresentar,    eu    vou    fazer    as    honras    —    Christopher   anunciou    quando o    silêncio    começou    a    ficar    constrangedor.    —    Este    aqui    —    ele    disse,    apontando    para    o    gordo    —    é o    Bruno.    Aluno    de    direito.    Ela    é    a    Emília,    mais    conhecida    como    Millah    —    continuou,    falando    da roqueira    gótica    —,    que    é    do    curso    de    medicina.    Provavelmente    vai    ser    neurologista,    certo?

  A    garota    sorriu    para    ele,    dando    de    ombros.    Parecia    ser    a    mais    nova    deles,    e    a    menos interessada    em    mim.    Os    outros    me    encaravam    como    se    eu    fosse    um    animal    no    zoológico.   Christopher passou    para    a    garota    seguinte,    reproduzindo    cada    uma    de    suas    palavras    na    linguagem    de    sinais para    ela:

—Esta    é    a    Diana,    aluna    de    artes    cênicas,    péssima    em    linguagem    labial    e    minha    melhor amiga    também.    —    A    garota    riu,    respondendo    da    mesma    forma.    Provavelmente    era    algo    que    eu não    poderia    saber,    tipo    um    código.  

  Eu    já    tinha    ouvido    aquela    menina    falar    e    sabia    que    podia fazê-lo    se    quisesse. Analisei-a    mais    uma    vez,    com    os    olhos    um    pouco    cerrados.    Melhor    amiga,    é?    Bom    saber. Muito    bom    saber.    Se    ela    tentasse    interferir    no    tal    acordo    ou    participar    mais    do    que    deveria,    era com    a    vida    social    dela    que    eu    ia    acabar.    Estava    começando    a    arquitetar    um    plano    maligno quando   Christopher   apresentou    seu    último    amigo.    O    nome    dele    era    Victor.

  Depois    das    apresentações,    ele    me    fez    sentar    com    eles    e    ouvi-los    conversando    pelos    vinte    e cinco    minutos    seguintes.    Me    mantive    em    silêncio,    fingindo    prestar    atenção.    A    única    coisa    que    eu queria    era    sair    dali,    e    não    me    enturmar.    Ainda    mais    porque    todos    que    passavam    pelo    lugar    me encaravam    de    um    jeito    confuso    e    debochado.    Precisei    respirar    fundo    e    me    segurar    para    não levantar    e    ir    embora.    Só    teria    de    aguentar    aquilo    por    mais    algumas    dezenas    de    vezes    e    depois estaria    livre.    Só    mais    cinquenta    e    nove    dias. Quando    o    sinal    tocou,    fui    a    primeira    a    levantar,    disparando    entre    as    pessoas    na    direção    da minha    sala.    Encontrei    Fernanda    no    meio    do    caminho,    e    ela    me    abriu    um    sorriso    radiante:

—O    que    aconteceu    com    você    hoje?    Sumiu    por    quê?

—Sei    lá.    Fiz    um    acordo    idiota    com    o   Christopher,    e    agora    preciso    andar    com    ele.

—Que    acordo?    —    O    segundo    sinal,    que    indicava    o    início    da    aula,    tocou,    e    ela    balançou    a cabeça:    —    Quer    saber?    Vamos    sair    mais    tarde.    Aí    você    me    explica    isso    direito.

—Não    posso    —    respondi.    —    Tenho    que    ficar    com    ele    até    as    cinco.

—Então    eu    apareço    na    sua    casa    às    seis.

  Mas    quanta    insistência!    Assenti,    aceitando    seu    autoconvite    e    me    dirigindo    ao    meu    armário para    pegar    minhas    coisas    e    correr    para    o    estúdio    de    dança,    que    ficava    no    fim    do    corredor.    A    aula seguinte    seria    prática:    técnicas    de    dança. Depois    de    deixarmos    nossas    mochilas    no    estúdio,    fomos    nos    trocar    no    vestiário.    A    maioria das pessoas    do    meu    curso    era    mulher,    então    nos    vestíamos    uma    na    frente    das    outras    sem problemas.    Ainda    mais    porque,    quando    tínhamos    aula    prática,    já    vínhamos    para    a    faculdade    de collant    e    meia-calça    por    baixo    da    roupa. Prendi    o    cabelo    em    um    coque    apertado    e    voltei    até    a    sala,    segurando    o    novo    celular    que Regina    tinha    comprado    para    mim.    O    aquecimento    começaria    em    breve,    mas    ainda    tínhamos algum    tempo    livre.    Encarei    a    tela,    verificando    se    havia    recebido    alguma    mensagem.    Apenas    uma, de   Christopher.    Revirei    os    olhos.    Que    cara    chato!

Esqueci de desejar boa sorte

Respondi,    completamente    confusa:

Boa    sorte    com    o    quê?

   Não    houve    resposta.    Provavelmente    seu    limite    de    mensagens    durante    a    aula    tinha    acabado. Quanta    rebeldia!    Sorri    ao    imaginá-lo    tentando    esconder    o    celular    do    professor.    Antes    que    me demorasse    demais,    perdida    naqueles    pensamentos,    a    professora    entrou    e    eu    deixei    o    telefone    em cima    de    uma    das    caixas    de    som,    como    a    maioria    dos    alunos    fazia.

  Houve    uma    longa    série    de    aquecimentos,    e    depois    nós    treinamos    alguns    movimentos.    Eu gostava    do    fato    de    a    professora    me    usar    como    exemplo    para    a    sala.    Ela    sempre    dizia    que    fazia tempo    que    não    via    uma    bailarina    precisa    e    dedicada    como    eu.    Tudo    que    eu    podia    fazer    era concordar    com    ela,    enquanto    as    outras    reviravam    os    olhos    e    se    remoíam    de    inveja. Pouco    tempo    depois,    ela    pediu    que    nos    juntássemos    à    sua    frente    para    ouvir    um    anúncio. Subiu    em    um    banquinho    de    madeira,    a    fim    de    enxergar    todos    os    rostos.    Eu    me    mantive    atrás    da turma,    abaixada    no    chão,    enquanto    apertava    um    pouco    mais    a    fita    das    sapatilhas.    Falou:

—Como    todos    vocês    sabem,    esta    faculdade    foi    criada    pela    nossa    reitora,    a    dra.    Marcia.    Ela está    avaliando    os    cursos    pouco    a    pouco,    assim    como    os    alunos    e    professores,    e    hoje,    daqui    a alguns    minutos,    ela    virá    nos    assistir.    —    Me    endireitei,    esticando    um    pouco    o    pescoço    para    vê-la melhor.    Apesar    do    banquinho,    ela    não    era    alta    o    suficiente    para    se    destacar    entre    os    alunos.    — Ela    me    pediu    que    orientasse    vocês    para    fazer    pequenas...    audições.    Cada    apresentação    vai    ter    dois minutos,    e    vocês    mesmos    vão    criar    suas    coreografias,    sem    deixar    de    usar    a    técnica    e    tudo    que aprenderam.    Sim,    a    intenção    era    pegar    vocês    de    surpresa.    O    objetivo    é    justamente    avaliar    o aprendizado,    e,    para    isso    ser    eficaz,    não    podíamos    permitir    que    vocês    se    preparassem    antes.

  Ah,    então    era    disso    que   Christopher   falava. Uma    sequência    de    passos    e    movimentos    inundou    minha    cabeça,    tentando    se    encaixar    em uma    música.    Vinham    tantas    em    mente    que    eu    mal    conseguia    organizar    tudo.    Precisava    me concentrar.    Uma    apresentação    para    a    reitora?    Aquilo    não    acontecia    todos    os    dias.    Era    a    minha chance    de    me    destacar,    e    não    a    perderia    de    forma    nenhuma.

  A    professora    nos    deu    alguns    minutos    enquanto    a    dra.    Marcia,    mãe    de    Christopher,    não    chegava, para    pensarmos    no    que    faríamos,    e    é    óbvio    que    me    pediu    para    ficar    por    último.

—O    melhor    fica    para    o    final    —    ela    me    disse    quando    se    aproximou    para    ligar    seu computador,    onde    os    alunos    iriam    tocar    as    músicas    escolhidas.

  Não    haviam    se    passado    vinte    minutos    quando    a    reitora    entrou    no    estúdio.    Era    uma    mulher consideravelmente    alta,    esguia,    com    cabelo    loiro    comprido    e    liso.    Seus    olhos    eram    acinzentados como    o    céu    de    uma    tempestade.    Era    tão    pálida    quanto    um    fantasma,    o    que    deixava    suas    olheiras ainda    mais    visíveis.    Eu    não    sabia    se    era    impressão    minha,    mas    ela    parecia    umas    duas    vezes    mais magra    do    que    na    última    ocasião    em    que    eu    a    tinha    visto.    A    não    ser    pelo    tom    dourado    do    cabelo, Christopher   não    se    parecia    em    nada    com    ela.

 A    dra.    Marcia    caminhou    ao    encontro    da    professora    e    ambas    trocaram    algumas    palavras.    Em seguida,    nos    cumprimentou    com    um    “bom-dia”    educado    e    nos    encarou    de    forma    severa enquanto    éramos    chamados,    um    a    um,    para    fazer    nossas    apresentações. Revisei    em    minha    mente,    umas    mil    vezes,    os    passos    que    usaria    e    quando,    mas    apenas    no momento    em    que    meu    nome    foi    chamado    escolhi,    definitivamente,    a    música. Me    aproximei    da    professora    e    de    seu    notebook    velho.    Murmurei,    sabendo    que    os    olhares    de todos    estavam    sobre    mim:

—“Young    and    Beautiful.”    

  A    partir    do    um    minuto    e    cinquenta    e    cinco. Ela    assentiu    e    eu    me    dirigi    ao    centro    do    estúdio,    encarando    a    madeira    clara    sob    meus    pés. Respirei    fundo.    Senti    o    peso    dos    olhares    sobre    meus    ombros,    me    empurrando    contra    o    chão. Fechei    os    olhos.    Dançar    em    público    sempre    foi    um    problema,    e,    apesar    de    já    ter    feito    inúmeras apresentações,    ainda    ficava    incomodada    com    os    olhares    fixos    em    mim.    Ainda    mais    sendo    da mesma    turma    e    estando    ali    para    me    julgar    e    torcer    para    que    eu    caísse    e    pagasse    o    maior    mico    na frente    da    reitora.

  A    partir    do    segundo    em    que    o    primeiro    acorde    ecoou    pela    sala,    eu    “entrei    na    bolha”.    Me desliguei    de    tudo    e    todos    que    estavam    ao    redor,    me    concentrando    apenas    no    que    tinha    que    fazer. Não    iria    me    arriscar    nem    colocar    energia    demais    em    nenhum    ponto    da    coreografia.    O    seguro    era mais    fácil,    e    tinha    mais    garantias    de    sucesso,    então    era    o    que    eu    faria. Me    deixei    levar    pelas    notas    da    música    que    eu    conhecia    tão    bem.    Meu    corpo    se    movimentava de    forma    leve    e    fluida    pelo    estúdio,    meus    braços    se    moviam    delicadamente    e    os    giros    eram limpos    e    precisos.    Não    fiz    muitos    fouettes    e    executei    apenas    um    grand    jeté.    Simples    e    limpo,    como deveria    ser.    Quando    terminei,    agradeci    os    aplausos    com    uma    reverência    e    voltei    à    minha    posição inicial,    perto    das    caixas    de    som,    sob    o    olhar    curioso    da    reitora.    Fomos    dispensados    logo    em seguida. Voltei    direto    para    o    vestiário,    querendo    pegar    minhas    coisas    e    tomar    uma    ducha.

    No    banho, me    demorei    um    pouco    mais,    sabendo    que   Christopher   esperava    por    mim    para    seguirmos    com    o acordo. Vesti    meu    jeans    escuro    de    cintura    alta,    a    regata    branca    de    cetim    e,    por    cima,    o    blazer    preto. Peguei    minha    bolsa    preta    de    couro    com    franjas    e    reforcei    o    batom    roxo-escuro    antes    de    sair. Quando    cheguei    ao    corredor,    nem    sinal    de    Christopher.    Eu    não    sabia    se    deveria    ficar    preocupada ou    aliviada.    Ele    era    minha    carona    para    casa!    Não    deveria    me    largar    daquele    jeito.    Certo? Fui    para    o    lado    de    fora,    irritada.    Quem    ele    pensava    que    era?    Tínhamos    a    porcaria    de    um acordo,    não?    O    que    eu    faria    agora?!    Mal    havia    cruzado    a    saída    quando    a    porta    de    madeira pintada    de    cinza    ao    lado    dela    se    abriu.    Era    a    sala    da    reitoria.   Christopher   saiu,    como    um    tornado.    Vi sua    mãe    lá    dentro.    Estranhei    quando    ele    simplesmente    passou    por    mim,    disparando    para    o    lado de    fora.    Parecia    furioso. Eu    não    sabia    se    deveria    perguntar    o    que    havia    acontecido.    Era    da    minha    conta?    Bom...    era,    se isso    o    faria    ir    embora    sem    me    dar    carona.    Antes    de    me    decidir,    ouvi    a    voz    da    reitora    me chamando.    Dei    dois    passos    para    trás,    voltando    a    entrar    na    faculdade    e    rezando    silenciosamente para    que    ela    não    fosse    me    punir    por    algum    motivo.    Eu    não    tinha    feito    nada    de    errado...    tinha?

—Dulce,    certo?    —    ela    perguntou,    parando    à    minha    frente.

—Isso    —    respondi,    cumprimentando-a    com    um    aperto    de    mão.

—Vejo que    você    já    conhece    o    meu    filho.    —    Essa    frase    me    fez    perguntar    se,    de    alguma    forma, eu    estava    envolvida    no    motivo    que    fez    Christopher    ficar    tão    irritado    quanto    parecia    estar.    —    Ele    parece ter    certo    favoritismo    com    relação    a    você.

—Desculpe...    O    que    a    senhora    quer    dizer    com    isso?    —    Tentei    não    parecer    tão    surpresa quanto    estava.    Aonde    ela    queria    chegar?

  A    dra.    Marcia    me    encarou    por    alguns    segundos,    pensativa.    Olhei    de    relance    para    o    lado    de fora,    vendo    o    garoto    correr    em    direção    ao    auditório.    Marcia    pigarreou,    o    que    voltou    minha atenção    a    ela.    Continuou:

 —Eu    é    que    peço    desculpas.    Isso    não    vem    ao    caso    agora.    —    Fez    uma    longa    pausa.    —    Creio que    você    saiba    da    apresentação    que    a    nossa    faculdade    faz    todo    final    de    ano.    —    Assenti.    —    Pois então...    Depois    de    ver    a    sua    performance    hoje,    achei    que    seria    interessante    para    ambas    as    partes que    você    se    apresentasse    conosco    este    ano.

  Eu    a    encarei    por    alguns    segundos,    confusa,    ainda    querendo    saber    aonde    pretendia    chegar com    aquela    história    de    “seria    interessante    para    ambas    as    partes”.

—Se    você    aceitar    participar    da    nossa    apresentação,    eu    posso    pedir    à    sua    professora    que escreva    uma    carta    de    recomendação    para    a    Juilliard.    Eu    soube    que    você    está    muito    interessada    em pedir    uma    transferência,    então    acho    que    isso    poderia    ajudá-la    bastante    a    conseguir    o    que    quer.

  Agora    ela    estava    falando    a    minha    língua.    Eu    já    tinha    uma    carta    de    recomendação    do professor    da    Joffrey,    onde    tinha    feito    um    curso    de    verão    no    ano    anterior.    Mais    uma    não    seria    má ideia.    Sorri    com    gentileza    ao    aceitar    o    convite,    e    ela    retribuiu    o    sorriso    da    mesma    forma,    pedindo que    eu    não    contasse    a   Christopher   até    que    ela    mesma    o    fizesse.    Tinha    um    sorriso    frio    que    não lembrava    nem    um    pouco    o    do    filho. Me    despedi    e    finalmente    saí    do    prédio,    caminhando    para    o    auditório    a    fim    de    me    encontrar com    o    vândalo.    Acho    que    esse    se    tornaria    o    apelido    permanente    dele. Assim    que    abri    a    porta,    vi    que    ele    estava    em    uma    das    cadeiras    da    fileira    do    meio.    Parecia    estar afinando    o    violão.    Desci    os    degraus    o    mais    silenciosamente    possível    e    me    sentei    ao    seu    lado. Christophr    mal    olhou    para    mim.

—Você    não    está    tendo    um    bom    dia,    não    é?    —    perguntei.

—Você    está?    —    ele    perguntou    de    volta,    sorrindo    de    forma    quase    imperceptível.

—Relativamente,    sim    —    respondi,    dando    de    ombros.    —    Não    perdi    minha    carona.   Isso    já    é lucro.

  Chritopher   se    manteve    em    silêncio,    concentrado    na    tarefa    de    afinar    o    instrumento.    Parecia    estar tendo    dificuldade    com    uma    das    cordas,    então    me    limitei    a    observá-lo    enquanto    fazia    o    que    tinha de    fazer.    Mordeu    o    lábio    em    algum    ponto    do    processo,    e    pude    ver    que    seu    canino    direito    era lascado    na    ponta.    A    única    falha    em    seus    dentes    perfeitos    e    brancos.    Talvez    aquilo    tivesse acontecido    no    mesmo    dia    em    que    conseguiu    a    pequena    cicatriz    que    provocava    a    falha    na sobrancelha    do    mesmo    lado.    Eu    tinha    de    reconhecer    que    ele    era    bem    charmoso,    mas,    antes    que pudesse    admitir    mais    alguma    coisa    boa    que    tivesse    a    ver    com    sua    aparência,    desviei    o    olhar.

—Ufa    —    murmurou,    segurando    mais    um    sorriso.

—O    que    foi?    —    Mantive    o    olhar    grudado    no    palco.

—Ainda    bem    que    você    parou    de    me    encarar    daquele    jeito.    Eu    estava    começando    a    ficar    sem graça.    —    Bati    em    seu    braço,    xingando-o    de    idiota,    o    que    o    fez    rir.    Senti    o    rosto    corar    quando deixou    o    violão    de    lado    e    ficou    me    observando    em    silêncio    por    alguns    segundos.    —    Fica    mais fácil    lidar    com    a    sua    atração    por    mim    se    você    a    admitir,    sabia?

—Eu    prefiro    deixar    que    você    faça    as    honras    —    murmurei.  

   Era    o    máximo    que    conseguia    fazer naquele    momento.    Ele    estava    me    deixando    constrangida    demais. Jogar    aquilo    de    volta    para    ele    foi    a    coisa    mais    inteligente    que    eu    podia    ter    feito.    Pelo    menos isso    o    fez    ficar    quieto    e    evitou    mais    comentários    constrangedores.    Graças    ao    bom    Deus,    quando ele    falou    mais    uma    vez,    não    foi    sobre    nenhum    tipo    de    atração:

—Vamos.    Vou    te    levar    pra    almoçar.    Ainda    temos    um    tempo    antes    dos    ensaios.

  Sem    dizer    nada,    eu    o    segui    para    fora    do    auditório.    Não    podia    recusar    por    causa    do    nosso acordo,    e,    falando    a    verdade,    acho    que,    se    realmente    tivesse    escolha,    acabaria    aceitando    pelo simples    fato    de    estar    curiosa    sobre    ele    e    sobre    o    que    pensava.

  No    carro,    ele    me    deixou    escolher    um    CD    para    ouvirmos    durante    o    caminho    até    o    shopping.    O único    que    eu    conhecia    era    X,    do    Ed    Sheeran,    então    esse    foi    o    escolhido. O    shopping    mais    próximo    era    o    Higienópolis,    e    seriam    mais    ou    menos    vinte    minutos    até    lá. Com    aquele    trânsito,    era    muito    provável    que    fôssemos    demorar    o    dobro    do    tempo.    É    claro    que pareceu    ainda    mais    que    isso,    já    que    eu    fui    inteligente    a    ponto    de    escolher    um    CD    cheio    de músicas    românticas.    Era    cômica    a    maneira    como    evitávamos    olhar    um    para    o    outro    quando alguma    canção    bem    lenta    começava    a    tocar. Quando    a    música    era    animada,    Christopher    chegava    a    batucar    no    volante,    mas,    se    fosse    um pouco    mais    lenta,    tudo    o    que    fazia    era    apertar    os    dedos    no    volante    com    força    e    encarar    o    lado    de fora    através    da    janela    ao    seu    lado.

—Qual    é    o    plano    para    hoje?    —    eu    quis    saber,    quando    finalmente    me    senti    à    vontade    para fazer    qualquer    coisa    além    de    me    manter    imóvel    e    tensa    no    banco    do    passageiro.

—Acho    que    essa    foi    a    coisa    que    você    mais    me    perguntou    nos    últimos    dois    dias.    —    Ele    fingiu estar    um    pouco    ofendido.    —    Mas,    como    sou    um    cara    legal,    vou    continuar    respondendo    a    cada vez    que    perguntar.

—E    a    resposta    é...?

—Não    sei.    Você    vai    assistir    ao    ensaio,    e    depois...    depois    é    depois.    Ainda    não    decidi    o    que vamos    fazer.    Mas,    se    quer    saber,    já    tenho    todo    o    nosso    fim    de    semana    programado.    E    não,    não vou    te    contar    aonde    vamos.    É    surpresa.

—Não    gosto    muito    de    surpresas.

  Ele    deu    um    sorriso    torto,    ainda    olhando    para    o    tráfego    à    sua    frente.    Estávamos    esperando    que os    carros    andassem    só    mais    um    pouquinho    para    que    pudéssemos    entrar    no    estacionamento. Eu    não    sabia    exatamente    por    que    estávamos    ali.    Poderíamos    muito    bem    almoçar    em    algum lugar    mais    perto    da    faculdade,    mas,    se    eu    devia    segui-lo,    não    tinha    nada    que    discutir.    Desde    que me    levasse    para    casa    na    hora    em    que    havia    prometido. Estávamos    subindo    a    primeira    escada    rolante,    que    dava    em    frente    a    uma    pet    shop,    quando ele    decidiu    fazer    sua    primeira    pergunta    do    dia.

—O    que    aconteceu    ontem?    Entre    você    e    o    Pedro?

—Ele    estava    irritado.    Nós    brigamos    e    eu    o    mandei    embora.    —    Foi    tudo    o    que    me    permiti responder.

—Mas...    ele    te    machucou?

  Mantive    o    olhar    grudado    no    chão,    admirando    minhas    botas    pretas    de    cano    curto    e    salto    alto. Achei    que    ele    entenderia,    pelo    meu    silêncio,    que    a    resposta    era    sim.    Pedro    não    tinha    deixado hematomas    nem    nada    do    tipo,    mas...    o    simples    fato    de    ter    me    segurado    e    empurrado    daquele jeito    foi    o    suficiente    para    me    deixar    magoada.    Apesar    de    não    gostar    tanto    assim    do    garoto,    não queria    que    nosso    relacionamento    tivesse    tomado    o    rumo    que    tomou.

—Eu    posso    te    ajudar    com    isso,    se    você    quiser    —   Christopher   disse,    e    senti    o    peso    do    seu    olhar sobre    mim.    —    Quer    dizer...    você    nem    deveria    ficar    perto    daquele    cara    depois    que    ele    te    segurou daquele    jeito.    Isso    é    inaceitável.

—E    o    que    você    vai    fazer?    —    perguntei    finalmente,    um    pouco    irritada,    agora    olhando    para ele.    Eu    sabia    tudo    o    que    ele    estava    dizendo.    Não    precisava    que    repetisse    em    voz    alta.    —    Vai    tirar satisfação?    Vai    proibir    o    Pedro    de    encostar    em    mim?    Arrumar    uma    briga?    Não.    Não    é    disso    que eu    preciso.

—Se    isso    for    necessário    pra    evitar    que    ele    te    machuque    de    novo,    então    é    o    que    eu    vou    fazer. —    Seu    tom    foi    baixo    e    determinado,    mas    ainda    assim    cauteloso.

  Subimos    a    segunda    escada    rolante    e    eu    continuei    a    encará-lo,    surpresa    e    confusa,    tentando entender    o    porquê    de    ele    estar    disposto    a    arranjar    uma    briga    ou    se    meter    com    um    cara    mais    forte só    para    me    proteger.   Christopher    tirou    do    pescoço    o    cachecol    de    lã    vermelho-escuro,    como    se    o    lugar de    repente    tivesse    ficado    quente    demais,    e    o    enrolou    ao    redor    do    braço.

—Por    que    está    fazendo    isso    por    mim?    Pra    que    toda    essa    dedicação    e    esforço    pra    mostrar    que a    minha    vida    pode    ser    melhor?    Pra    quê?!

—A    pergunta    certa    é:    por    que    não    fazer    isso?    Se    você    conseguir    me    dar    uma    boa    resposta, talvez    eu    mude    de    ideia.

—Eu    nunca    falei    com    você.    Nem    sabia    que    nós    estávamos    na    mesma    faculdade.    Nunca    fiz nada    de    bom    pra    você    nem    pra    nenhum    dos    seus    amigos...

—Eu    pedi    uma    boa    resposta    —    ele    me    interrompeu.    —    Essa    aí    não    foi    boa.

  Qual    era    o    sentido    daquilo?    Nem    pude    perguntar,    já    que    ele    me    puxou    para    dentro    de    uma loja.    Era    uma    livraria.    Não    pude    deixar    de    rir    com    a    empolgação    dele    enquanto    percorria    os corredores    me    segurando    pela    manga    do    blazer.    Só    parou    quando    entramos    na    área    de    obras sobre    arte.    Ele    me    soltou    e    pegou    um    livro    qualquer    sobre    Michelangelo.

—Está    vendo    isto    aqui?    —    Ele    havia    aberto    em    uma    página    que    mostrava    uma    foto    da Capela    Sistina.    —    Isto    é    arte.    É    a    história    do    mundo    ilustrada    em    afrescos.    É...    é    incrível.

  Encarei    as    pinturas    com    atenção,    tentando    encontrar    naquelas    cores    a    mágica    que    se    refletia nos    olhos    azuis    de    Christopher,    mas    não    consegui.    Ok,    era    incrível,    magnífico,    mas    não    conseguia sentir    a    mesma    admiração    que    ele.    Eu    não    via    o    mundo    com    seus    olhos. Ele    passou    o    olhar    para    mim,    só    naquele    momento    se    dando    conta    de    que    nós    estávamos muito    próximos.    Apenas    aquele    livro    nos    separava,    e    Christopher    estava    levemente    inclinado    para    a frente,    o    que    diminuía    mais    ainda    nossa    distância.    Ele    sorriu,    o    rosto    se    iluminando    como    se tivesse    visto    um    anjo.

—Você    viu.

—Vi    o    quê?    —    perguntei,    franzindo    a    testa.    Nosso    tom    era    baixo,    não    só    por    estarmos    em uma    livraria,    mas    também    pela    proximidade.

—Tudo    —    foi    o    que    ele    respondeu,    como    se    fosse    a    coisa    mais    óbvia    do    mundo.    

—Não    no livro    ou    na    pintura.    Você    viu    através    disso.

—Ok.    E    a    resposta    é...?

—Você    viu    que    não    pode    ver.

  Abri    a    boca,    prestes    a    perguntar    o    sentido    daquilo    (como    sempre    tinha    vontade    de    perguntar com    relação    a    qualquer    coisa    que    ele    dissesse,    porque    nunca    vi    uma    pessoa    falar    tanta    coisa aleatória    e    desconexa    quanto    aquele    cara),    mas    logo    a    fechei,    sabendo    que    não    encontraria palavras    para    dar    a    resposta    que    ele    queria    ouvir.    Então,    simplesmente    parti    para    o    lado    do humor,    porque    aquela    era    a    única    linguagem    na    qual    nos    entendíamos    sem    brigar:

—Você    fumou    o    que    antes    de    vir    pra    cá?    Quer    dizer,    eu    posso    até    não    ser    tão    inteligente,    mas chega    um    ponto    em    que    a    gente    consegue    reconhecer    o    limite    entre    a    burrice    e    o    probleminha.    E eu    não    tenho    um    probleminha.

—Isso    quer    dizer    o    quê,    exatamente?

—Que    isso    que    você    disse    não    faz    o    menor    sentido,    e    que    eu    sei    que    não    faz    sentido    porque não    sou    burra    o    suficiente    para    simplesmente    não    entender    nada    do    que    você    fala.

  E    ele    riu.    Aquela    risada    que    nos    faz    sentir    orgulhosos    de    a    termos    provocado.    Não    pude    deixar de    sorrir    enquanto    o    observava.    Christopher    continuou    rindo    conforme    fechava    o    livro    e    o    guardava no    lugar,    depois    voltou    a    se    aproximar,    tanto    quanto    antes.    Sussurrou,    e    eu    pude    sentir    o    sopro    de ar    vindo    de    seus    lábios    em    meu    rosto    quando    falou:

—Eu    não    sou    louco    nem    fumei    nada.    Isso    é    só    um    efeito    do    deslumbramento    que    eu    sinto toda    vez    que    vejo    uma    coisa    tão    linda    quanto    um    anjo    deveria    ser.

—Isso    é    tão    másculo    saindo    da    sua    boca    —    sussurrei    de    volta,    mantendo    o    tom    irônico    de antes,    ainda    que    ele    parecesse    estar    falando    sério.    —    Mesmo    que    você    esteja    falando    da    obra    de arte    feita    por    um    cara    velho    cheia    de    homens    pelados    ou    seminus.

—Eu    não    estou    falando    deles    —    Daniel    respondeu    depois    de    uma    longa    pausa,    antes    de colocar    o    cachecol    vermelho,    que    estava    enrolado    em    seu    braço,    ao    redor    do    meu    pescoço    e    se afastar    em    direção    à    saída    da    livraria,    me    deixando completamente    atônita,    parada    no    lugar.