Balé

   Meus    pés    doíam,    a    cabeça    girava    e    as    pernas    mal    aguentavam    meu    peso.    A    música    alta    fazia meus    ouvidos    chiarem,    mas    eu    tentava    o    máximo    possível    me    concentrar    e    terminar    a    contagem de    duzentos    relevés.    Faltavam    dez. Eu    precisava    ter    foco:    meu    objetivo    era    a    transferência    para    a    Juilliard.    Para    isso,    eu    tinha    que ser    uma    bailarina    perfeita    e    dedicar    todo    o    meu    tempo    livre    e    cada    gota    do    meu    sangue    a    esse projeto.    Não    que    eu    não    estivesse    dando    o    meu    máximo    ali.    Já    havia    treinado    duas    horas    e    meia, e    estava    ficando    exausta    demais    para    mais    um    relevé    sequer.    Mas    eu    precisava    continuar. Minha    mãe    batia    à    porta    insistentemente,    pedindo    que    eu    parasse    para    comer    alguma    coisa, mas    eu    dava    tanta    atenção    a    ela    quanto    ela    geralmente    dava    a    mim:    nenhuma.    Quem    escolheu não    passar    nem    um    dia    da    semana    inteiro    em    casa    havia    sido    ela.    Não    eu. Suspirei,    terminando    a    contagem.    

   Peguei    a    toalha    branca    pendurada    na    barra    de    exercícios    e sequei    o    rosto,    examinando    minha    sala    de    dança.    Ficava    em    um    andar    superior    da    casa    e    tinha janelas    que    iam    do    chão    ao    teto. O    piso    era    de    madeira    escura    e    as    paredes    eram    cruas;    de    propósito,    os    tijolos    e    rejuntes estavam    expostos.    Eu    gostava    daquela    simplicidade    e    do    toque    vintage.    Por    sinal,    eu    adorava coisas    vintage. A    parede    oposta    à    das    janelas    era    completamente    espelhada.    Eu    amava    a    forma    como    a    luz do    sol    refletia    nos    espelhos    quando    eu    ensaiava    no    fim    da    tarde.    Era    como    se    os    anjos    me observassem    dançar. Barras    pintadas    de    preto    contornavam    a    sala,    e    um    equipamento    de    som    completo    ficava bem    ao    lado    da    porta,    também    preta. Sentei    no    chão,    exausta.    Com    os    pés    latejando    como    nunca,    tirei    as    sapatilhas    com    cuidado, já    sabendo    qual    seria    a    minha    visão:    mais    uma    unha    quebrada,    mais    um    dedo    encharcado    de sangue.    Com    cuidado,    arranquei    o    pedaço    da    unha    que    havia    se    partido    e    cortado    a    carne    do lado    direito    do    dedão.    Eu    estava    acostumada;    já    tive    falanges    fraturadas,    torções    no    tornozelo, luxações    e    todo    tipo    de    calo,    vergões    e    machucados. São    “ossos    do    ofício,    o    sacrifício    que    toda    bailarina    deve    fazer    para    ser    o    perfeito    anjo    na terra”,    era    o    que    dizia    a    minha    professora    mais    exigente    toda    vez    que    uma    garotinha    chorava depois    de    ter    se    machucado.    

   Eu    seria    esse    anjo;    pagaria    o    preço    que    fosse,    sem    titubear. Coloquei    a    toalha    debaixo    do    braço,    me    levantei    e    segui    para    o    quarto,    ignorando    minha mãe,    parada    ao    lado    da    porta.    Entrei    direto    no    banheiro,    me    tranquei    lá    e    liguei    o    rádio    em    cima da    pia.

—Dulce!    Você    não    pode    me    ignorar    pelo    resto    da    vida!    —    minha    mãe    falou    alto,    do    outro lado.    Revirei    os    olhos.    Ela    tinha    me    seguido    até    ali?

—Posso,    posso    sim!    Você    duvida?    —    perguntei.

  Antes    que    ela    pudesse    responder,    aumentei    o    volume    do    rádio    e    liguei    o    chuveiro.    Que    ela esperasse    até    eu    sair,    então.    Eu    não    tinha    medo    da    Regina.    Nunca    tive.    O    que    ela    poderia    fazer? Brigar    comigo?    Me    deixar    de    castigo?    Nós    duas    sabíamos    que    no    dia    seguinte    ela    não    estaria    por perto    para    aplicá-lo.

  Era    o    último    dia    de    férias,    e    eu    tinha    que    confessar    que    não    estava    muito    empolgada.    Eu gostava    de    poder    sair    todo    dia,    de    fazer    o    que    quisesse.    Todas    as    ressacas    haviam    valido    a    pena. Naquele    ano    eu    teria    que    me    dedicar    mais    do    que    nunca.    Se    eu    queria    mesmo    a    transferência para    a    Juilliard,    a    única    alternativa    era    continuar    treinando    e    me    aperfeiçoando.    Eu    já    tinha mandado    um    vídeo    para    eles    e    esperava    ansiosamente    a    resposta,    mas    ainda    devia    demorar algumas    semanas. Eu    já    tinha    feito    um    curso    de    férias    em    uma    das    melhores    escolas    de    dança    do    mundo,    a Joffrey,    graças    à    indicação    de    uma    das    minhas    professoras    de    balé    clássico,    que    conhecia    alguém lá.    Ela    passou    meses    falando    de    mim    para    esse    professor    conhecido,    até    que    finalmente    me conseguiu    um    teste.    Com    uma    hora    de    apresentação,    fui    aprovada.    Ao    final    de    três    semanas,    ele disse    que    eu    era    a    melhor    do    curso    e    que    deveria    mandar    um    vídeo    de    inscrição    para    a    Juilliard. Uma    semana    de    ensaios,    broncas,    pés    sangrando    e    exaustão    depois,    o    vídeo    estava    sendo enviado,    com    cinco    cartas    de    recomendação.    Agora    eu    esperava,    sem    paciência,    pela    minha chance.    Quando    ela    finalmente    chegasse,    eu    teria    que    ser    a    melhor    da    turma,    me    destacar    nos testes    para    ganhar    a    vaga.    Eu    ficava    ainda    mais    exausta    só    de    pensar    em    como    o    ano    seguinte seria    difícil. Saí    do    banho,    me    enrolando    na    maior    toalha    que    tinha,    e    abri    a    porta    do    banheiro.    Minha mãe    havia    decidido    me    dar    um    tempo,    e    agradeci    silenciosamente    a    Deus    por    isso.  

   Vesti    um short    jeans    e    uma    camiseta    larga    e    lisa    cor-de-rosa    antes    de    deixar    o    quarto.    Estava    morrendo    de fome. Como    se    fosse    novidade,    ela    me    esperava    na    sala    de    jantar.    Eu    a    avistei    assim    que    pisei    na escada    que    levava    ao    primeiro    andar,    apesar    de    a    sala    ficar    do    outro    lado    da    casa,    depois    do    salão de    entrada,    da    sala    de    estar    e    da    sala    de    TV. Minha    mãe    estava    sentada    de    pernas    cruzadas    na    cadeira    de    couro    escuro    e    pés    de    plástico preto.    A    mesa    era    enorme    e    retangular,    tinha    tampo    de    metal    polido    e    centro    de    vidro.    A    base    era feita    de    madeira,    mais    clara    que    a    do    chão. A    parede    ao    lado    da    mesa    era    de    vidro,    e    através    dela    dava    para    ver    a    cidade    se    estendendo preguiçosa    e    grandiosamente    pelo    que    antes    devia    ser    um    enorme    vale.    Eu    gostava    do    fato    de nossa    casa    ter    sido    construída    numa    das    partes    mais    altas    de    São    Paulo.    A    vista    era    demais. Fui    direto    para    a    cozinha,    que    era    uma    mistura    imponente    de    azulejos    cor    de    areia,    madeira escura    e    eletrodomésticos    de    inox    importados.    Abri    a    geladeira    de    duas    portas    e    comecei    a analisar    o    conteúdo,    apenas    esperando    minha    mãe    iniciar    seu    discurso.

—Não    podemos    mais    viver    assim.    Você    sabe    disso,    Dulce  —    começou.    —    Eu    sei    que    nunca tive    muito    tempo    para    você    por    causa    do    meu    trabalho,    mas    eu...

—Não    me    interessa,    Regina    —    retruquei,    interrompendo-a    e    pegando    um    galão    enorme    de suco    de    laranja.    Tomei    um    gole    dos    grandes    antes    de    continuar.    — Foi    você    quem    escolheu    isso. Não    eu.    Agora    pague    o    preço    da    minha    falta    de    afeto    por    você.

  Eu    estava    indo    em    direção    à    sala    de    TV    quando    ela    murmurou    qualquer    coisa    sobre    o    fato    de eu    nunca    chamá-la    de    mãe,    como    se    a    única    coisa    que    tivesse    ouvido    fosse    o    seu    nome.    Revirei    os olhos,    parando    de    andar    e    me    virando    mais    uma    vez    para    ela.    Perguntei:

—Depois    de    tudo,    você    ainda    acha    que    eu    vou    te    chamar    por    algo    que    não    seja    o    seu    nome? Não,    Regina.    Não    até    que    você    prove    que    merece    o    contrário.

   Eu    me    virei    e    segui    em    direção    ao    quarto,    esperando    sinceramente    que    ela    não    dissesse    mais nada.    Eu    estava    muito    cansada    para    mais    uma    briga,    mais    uma    discussão    infindável    sobre    como eu    era    ingrata    e    injusta,    e    como    ela    me    amava    e    esperava    que    eu    fosse    mais    carinhosa. Um    dia...    Quem    sabe    um    dia    eu    realmente    falasse    tudo    o    que    pensava    e    sentia    sobre    o    amor da    minha    mãe    por    mim.    Não    hoje,    não    agora.    Hoje    eu    só    queria    um    pouco    de    paz.